Na blogu juz pisaliśmy o hoyach. Powracamy jednak do tej z naszego „parapetu”, gdyż tego lata bardzo nas zaskoczyła.
Hoja
kerri (Hoya kerri), zwana także sercowatą z uwagi na kształt swoich
liści pochodzi z południowo-wschodniej Azji i Australii. W Kambodży jest nazywana pnączem ucho słonia z tego samego powodu. Zostala przywieziona do Anglii z wyprawy do Tajlandii przez anglika Kerr'a w 1911 roku.
Roślina należy
do rodziny toinowatych (Apocynaceae) wraz z plumerią, stefanotis, oleandrem, czyli znanymi nam roślinami doniczkowymi. Większość roślin z tej rodziny ma mleczko, na które trzeba bardzo uważać ze względu na jego drażniące właściwości.
Generalnie jest to roślina mało wymagająca.
Trafiła
do nas z ogrodu botanicznego, gdzie miała bardzo dobre warunki do wzrostu, ale zaopiekowaliśmy się nią najwyraźniej dobrze. Stoi od
lutego ubiegłego roku w tym samym miejscu, przy dużym oknie od południowej strony.
Najwidoczniej dobrze się zaaklimatyzowała, ponieważ tego lata przepięknie zakwitła wydając kilkanaście kwiatostanów, jeden po drugim. Kiedy wypuszcza pędy, są one nieprawdopodobnych wielkości, czasem dorastają do ponad metra.
Wchodząc
i wychodząc do ogrodu zaczepiamy ją trącając a to pędy a to liście.
Nawet zastanawiam się czy jej nie zmienić miejsca, ale jej to chyba nie
przeszkadza. Ponadto hoje z reguły nie lubią zmiany miejsc. Inne rodzaje mogą nawet zgubić wszystkie liście wskutek takiej zmiany. W dalekiej
przeszłości sama doświadczyłam tego. Nie lubi częstego podlewania, ale uwielbia światło.
W
czasie pełnego rozkwitu z kwiatów wypływa gęsty brązowy sok zwany nektarem, który brudzi liście i podłogę. Na szczęście łatwo się zmyw.
Rozmnożyliśmy
ją latem poprzez włożenie listka do wody. Po
czym w doniczce zajęło jej prawie rok, aby pęd wzmocnił się i wypuścił
kolejne listki.
Zawsze piękna z
zielonymi sercami tudzież bordowymi kwiatostanami. Przeglądałam zdjęcia w
internecie, ale nie znalazłam kwitnącej. Popatrzcie na naszą wdzięczną
kerri.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz